Nadat ik van Naomi afscheid genomen heb en haar veel geluk met het vinden van Paolo heb gewenst, (immers op de een of andere manier zullen zij elkaar ontmoeten) ga ik richting Santiago. Ik ben wat zenuwchtig want na een kleine 3000 km is het nog maar 40 km naar het eindpunt. Op de borden langs de weg telt het steds af, 41, 31, 27 19 km. En ineens zie ik langs de kant van de weg het stadsbord van Santiago staan. Ik ben er, ik moet het echt uitschreeuwen. Er komt van alles in me los e ik gil het uit, wat een ontlading. Via de buitenwijk ga ik richting het centrum, wat ik kan het niet laten om toch daarhee te gaan ondanksdat ik naar het treinstation moet om in Barcelos terecht te komen. In het centrum zit een Spanjaard mt zijn gitaar echte flamingo muziek te spelen, ik luister er zeker ee kwartier naar, want dit is echt een binnenkomst die voor mij is. Ik stop eerst bij het toeristenbureau en krijg de tijden door van de trein. Dan naar de kathedraal, ik loop door het centrum waar toeristen maar heel veel pelgrims met rugzak ook dezelfde richting opgaan. Hier komt alles samen, alle mensen van alle wegen en uit alle landen komen op 1 plein tezamen, hier eindigt voor vele de route, toch de ervaring zal doorleven en voor iedereen een positieve wendig in z,n leven brengen. Daar staat hij dan de St Jacobskathedraal, prachtig, ik zie Jacobus boven de deur, zet mijn fiets langs de kant en ga naar binnen. Om 12.00 uur is de pelgrimsmis. Ik loop door de kerk en daar.......tikt Juan Miquel, een van mijn twee Spaanse vrienden die ik onderweg al een keer of 5 tegengekomen heb mij op de schouder. We omhelsen elkaar en gaan samen in de banken zitten. We omhelsen nogmaals bij de vredeswens en weer is de emotie echt nabij twee mannen die een traantje laten omdat ze elkaar onderweg tegengekomen zijn.
We gaan wat drinken en wisselen email adressen uit. Ik ga n echt verder want ik ga met de trein naar Barcelos. De treinteis duurt tot 22.00 uur lokale tijd in Portugal. Fernando staat samen met zijn vouw Guida mij op het station op te wachten. Hoe fijn om iemand die je 8 jaar niet gezien hebt weer terug te zien. een echte vriend want sinds 1986 kenen we elkaar. Ik fietst achter hen aan en we eten samen met Simon en Esther. Daarna nog even de stad in voor een kopje koffie. Het wordt wat laat en ik mag in de slaapkamer van Esther slapen. Een prachtige dag, alles zat erin, mijn eigen spanning op weg naar Santiago, de verbazing van de terugkerende ontmoeting metd e Spanjarden, de reis per trein en het weerzien met vriende die je al heel lang kent. Wat wil je nog meer op een dag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten