18 april Weer op weg naar...

Ik vertrek in de herberg waar eigenlijk niet zoveel gebeurd. In neem afscheid Kate en wens haar sterkte met het regelen van haar terugreis naar Australie. Ze bedankt me dat ze in het Engels zo lekker met me heeft kunnen praten, fijn dat ik iets voor haar kon doen. Maar toch is het afscheid nemen want ik ga verder de camino op. Ik ga richting st Domingo de Calzada waar volgens de legende twee kippen tot leven kwamen toen ouders kwamen vertellen dat hun zoon die ten onrechte was vermoord omdat een meisje verliefd op hem was tot leven kwamen. Sinds dien en dan hebben we het over 1000 jaar terug zitten er twee kippen in de kerk van Calzada. De weg gaat een beetje om en ik krijg toch een paar bergje die gelijkmatig stijgen voor mn kiezen. Maar goed daar draai ik mn hand niet meer voor om. Tenslotte zitten er nu wel genoeg km in de benen en de fusiek is helemaal in orde, zo krijg ik ook vaak van ander te horen. De leeftijd blijft voor vele een moeilijk in te schatten ding, vaak zitten ze er ruim naast, maar dan wel aan de goede kant. Ik zit hier wel zo,n 900 - 1000 mtr hoog, bijna wintersporthoogte. Het is eerts veel stijgen en in het laatste gedeelte heel lang en heel hard dalen, gewoon met een snelheid van bovend e 45 km per uur een half uur dalen is helemaal oke. Ik kom aan in st Dominco en haal een stempel, eet want op het plein met andere Spajaarden en ga naar de kerk, maar daar moet je entree betalen, dat wil ik niet dus ik ga maar kijken waar ik dan naar toe ga. Het wordt St Juan Orgega daar is een oud klooster wat als herberg heel bekend staat. het is nog zo,n 40 en ik kom er met prachtig mooi weer aan. De kerk is bijzonder, het graf van Juan Ortega is er nog. De herberg is echt oud en beetje vies, veel slapers op de grote zalen en het sanitair is maar  douche voor alle mannen.Er is wel een mis om 800 uur waar ik naar toe ga, heel bijzonder om samen met alle pelgrims in de heilige week hier bij elkaar te komen. Het isallemaal wel in het Spaans maar de sfeer is heel intiem en wanneer we elkaar de vrede wensen gebeurd dat in alle talen.. De priester spreekt bij het graf van Juan Ortega de pelgrimszegen uit, met elkaar wordt er een gebed uitgesproken. Ik heb er echt kippevel van en ben een beetje emotioneel, hier voel je echt de verbinding van de mensen die allemaal een doel hebben maar ook allemaal een andere aanleiding hebben en misschien allemaal wel zoeken naar iets anders wat de camino hu  zal gaan brengen. Ik eet met een Engelse jongedame, Katrina en een Duitser,Wilhelm ja hoe kan je het uitzoeken een pelgrimsmaaltijd. We kletsen lekker over het een en het ander en rond 2130 uur ga ik naar bed. Een mooie en bijzondere locatie zeker als je weet dat het midden in het landschap ligt en er geen huizen bij zijn, het dus geen dorp maar alleen deze kerk en het klooster midden in het landschap. Je moet er dus echt langsgaan om er te komen. Vanaf ongeveer  1000 kwamen hier de pelgrims al langs om hier te slapen, zich te verzorgen en vervolgens verder te gaan. En nu lig ik ook op die slaapzaal. Oke, morgten weer verder.